Interview Dorus van Zutphen

Je bent ondertussen een doorgewinterd lid van EO, waarom zit je er nog steeds?

‘Ik twijfel in alle eerlijkheid er wel eens over. Maar ik zie het als een soort snackbar van verrijking. Ik ontmoet mensen, ik hoor keynotes. Bijvoorbeeld in Mexico City waar we een fantastische keynote hadden. Het ging voornamelijk over je persoonlijk leiderschap en je ontwikkeling als leider en de connectie die dat heeft met de fase waarin een bedrijf zit. Wat een organisatie nodig heeft, kun je alleen maar brengen als je dat in je rugzak hebt. Maar ook over hoe je achtergrond en de relatie met je ouders deze fases beïnvloeden. Wat deze theorie deed was de koppeling maken tussen de groei van je bedrijf, het type leiderschap dat het nodig heeft, en eigenlijk jouw eigen jeugd en je eigen bagage. En hoe je op die drie vlakken kan leren synchroniseren. Dat vind ik waanzinnig, en dat leer ik dan in een keynote van een uur in Mexico. Dat soort dingen neem ik mee en probeer ik uit te diepen. Met de Duitse Scaling Up van Pepperminds hebben we een keer gekeken of we daar een training omheen konden maken. Het zal je niet verbazen, maar bij mij bleken er ook dingen te zitten in mijn achtergrond die van invloed waren op het bedrijf. Ik vind dat geestig en ontzettend interessant.’

‘Neem de plek waar ik vandaan kom, Anna Paulowna. Dat is een plek is waar niks gebeurt. En dat nodigt uit tot ondernemerschap. Het is een plek waar je toch zelf erop uit moet als je wat mee wil maken, en als je een feestje wil geven, zul je het toch echt zelf moeten organiseren. De lokale horeca had weinig aan creativiteit en inspiratie te bieden. Het is een plek waar ik buiten het dorp altijd op mijn fietsje moest om met vriendjes te spelen, altijd tegenwind. Of je nu ergens naartoe kwam of vandaan ging. En altijd regen. Door de polder. Dus het heeft wel iets gebracht voor mijn karakter. Een tweede ding wat daarin leuk en relevant is, is dat ik in Anna Paulowna geen bijbanen kon vinden. Eigenlijk is daar één ding te doen. Bollen pellen of koppen. Afhankelijk van het seizoen. Beiden vond ik niet heel inspirerend. Dan zit je een beetje in zo’n pesticide-lucht in een bollenschuur aan zo’n kuubskist de hele dag. Een paar gulden per kist kreeg je en echt snel was ik ook al niet. Toen stelde mijn moeder voor om op de markt te gaan staan.

Een oude man, Rob, was de eigenaar van een kraam. Echt een platte Amsterdammer. Ik stelde me voor: ‘Dag meneer, ik ben Dorus en ik ben op zoek naar een vakantiebaan. Rob keek me aan en hij zegt: “ben jij te vertrouwen?” Ik zei: “Ja, dat denk ik wel.” “Dat is mooi”, zei hij, “ dan heet je vanaf nu Sjors, je bent mijn zoon.” Achteraf gezien is dat een belangrijk moment geweest. Ik werd natuurlijk alleen maar in de zeik gezet, het was echt zo’n man met Amsterdamse humor. Ik werd continu ergens heen gestuurd om iets te halen dat niet bestond. Alle traditionele flauwe grappen werden uit de kast gehaald. Maar ik heb vreselijk veel van die man geleerd als het gaat over hoe je contact maakt met mensen. Ik mocht niet achter de kraam, maar moest voor de kraam werken. Waar de mensen lopen. Als het rustig was moest je de boel recht leggen. Als het al recht lag, moest het slordig worden neergelegd en dan weer netjes. Mensen willen actie zien. Dus die heeft mij best wel veel geleerd als het gaat over gewoon naar buiten gaan, contact maken en handel verkopen.