Interview Sandra Ballij

Wie ben je?

Sandra Ballij

Hoe oud ben je?

40 jaar

Bedrijf:

Bedrijf: Ctaste Amsterdam, Ctalents en tot voor kort Sign Language Coffee Bar

Het 14e interview met leden van ons chapter is met Sandra Ballij die nu anderhalf jaar lid is van EO. Met haar bedrijf Ctalents realiseert ze niet alleen banen, maar echte carrières voor blinden, doven en slechtzienden.

“It could be me and it could be you”

Wie ben je en wat doe je?

Ik ben Sandra Ballij, social entrepreneur zoals dat zo lekker heet. In 2007 begon ik met CTaste, een restaurant in het donker. Vanuit daar heb ik een detacheringsbedrijf Ctalents opgezet die voornamelijk HBO- en WO-kandidaten, blinden, slechtzienden, doven en slechthorende mensen bemiddelt. Daarnaast heb ik ook de Sign Language Coffeebar opgezet, een koffiebar met gebaarista’s. Deze heb ik onlangs verkocht aan Hutten, maar ik blijf hem toch nog even noemen. Ik woon in Amsterdam en heb twee kinderen, ben gescheiden en een levensgenieter.

Hoe ben je tot je concept rondom inzetten van mensen met een beperking gekomen?

Op mijn 18e kreeg ik de ziekte van Besnier Boeck. Deze ziekte zit in je longen, je krijgt blaasjes en je krijgt een aantal ontstekingen. Mijn benen zwollen op tot ze paars zagen en ik in een rolstoel kwam. Ik heb ervaren hoe het is als het leven je toelacht en hoe dat ineens allemaal kan omslaan. Mensen spraken mij niet meer aan, maar wel degene die mijn rolstoel duwde. Ik moest terug in huis bij mijn ouders. Die ziekte is onbekend, dus ik had ook weinig perspectief over hoe het verder zou gaan lopen. Gelukkig ging de ziekte snel voorbij, maar ik draag het voor altijd met mij mee. De link met slechtziendheid komt daarvandaan “it could be me and it could be you”. Ik vond het vooral angstaanjagend dat ik niet meer gezien en gehoord werd om wat ik nog wel kon. Dat er geen kansen en mogelijkheden voor mij klaar lagen en dat ik geen perspectief had. Ik vind dat iedereen het recht heeft op perspectief.

Voordat ik mijn eigen bedrijven oprichtte was ik bankier. Het kan nog goed komen met de wereld als bankiers social entrepreneurs worden en impact maken op grote schaal. Ik zat daar echt in een leuk talentenprogramma; wholesale banking, corporate banking, echt in die hoek. Ik was pas 25 jaar toen mij gevraagd werd om een overname in Parijs te doen. Ik was jong en de enige die Frans sprak, dus kreeg ik de uitdaging om banken samen te voegen.

Eenmaal in Parijs wilde ik met het team daar iets verbindends doen en ben ik in een restaurant in het donker terecht gekomen. Ik vond het erg dat mensen die daar werkten blind waren, maar tegelijkertijd zijn zij daar helemaal op hun plek. Dat wilde ik ook in Nederland doen. In het begin deed ik het naast mijn baan, als een hobby erbij. Een beetje naïef was dat wel, ondanks dat ik er veel van geleerd heb.

Dat heb ik een half jaar lang allebei gedaan. Ik werkte zeven dagen en zes nachten en heb dat een half jaar lang volgehouden. Ik begon de dacht bij mijn kantoorbaan, vertrok om 18.00 uur, ging door naar het restaurant en vertrok daar om 02.00 uur midden in de nacht. En dat alles op repeat. Achteraf gekkenwerk en na een half jaar zag ik ook wel in dat ik dit niet vol kon houden. Ik besloot te kiezen. Die finance achtergrond heeft me enorm geholpen en helpt me nu nog steeds. Enkele belangrijke learnings zijn dat je moet kijken naar je getallen en je cijfers. Wil je funding rondkrijgen? Denk na over wat handig is, hoe je solvabiliteit, liquiditeit en rentabiliteit er minimaal uit moet zien etc. Deze kennis helpt altijd.

Je restaurant was geboren. Hoe was dat in die eerste jaren?

Ken je Fawlty Towers? Daar leek het op: ik was van alles. Ik stond achter de bar en dan kwam er weer een kok niet opdagen en moest ik koken. Maar ik kan helemaal niet koken! Ik ben YouTube veel verschuldigd. Daar leerde ik van alles. Een horecazaak opzetten is heel zwaar. Echt dag en nacht en voor alles ben je zelf de laatste eindverantwoordelijke. Ik vond het ontzettend zwaar de eerste jaren.

Op een gegeven moment heb je je doorontwikkeld en een general manager aangenomen. Zorgde dit voor minder bemoeienis en wijze lessen?

Je hebt een bepaalde groei nodig om weer mensen te kunnen aannemen. Dat heb ik op een gegeven moment kunnen doen. Ik maakte nog een fout door nog een CTaste te beginnen in België. Deze locatie is helaas failliet gegaan. Het heeft ongeveer net zoveel gekost als een hele dure business school, maar wel met lessen die ik nooit meer vergeet. De belangrijkste les was dat het allemaal te snel is gegaan. Na 8 maanden Nederland vond ik het al tijd om België te veroveren; gekkenwerk.

Dus sneller afscheid nemen?

Ja. Nu weet ik dat wanneer je voelt dat iemand niet bij jou en de organisatie past je beter eerder afscheid kan nemen dan de wond door te laten etteren.

Wat is dan de belangrijkste les die je geleerd hebt in België?

Dat twee landen die zó dicht bij elkaar liggen en waarvan je denkt dat we dezelfde taal spreken, ze zó verschillend zijn! In Nederland heb je een afspraak als mensen zeggen: “Leuk, dat gaan we doen” De intentie is al veel waard. In België was dat iets anders. Je moest eigenlijk een ambtenaar geld geven om te zorgen dat je iets voor elkaar kreeg. Zij kwamen letterlijk gewoon langs om omkoopgeld te vragen. Ik wist niet wat ik meemaakte.

Ik heb momenteel ook een strafblad in België. Dat is best een grappig verhaal. In België ben je namelijk verplicht het personeelsrooster op te hangen, maar ik had dus allemaal blinde medewerkers. Dus ik had dat heel mooi gedigitaliseerd. Dat was toen zeker best wel modern, zodat ook de blinde mensen het konden uitlezen en het was altijd live beschikbaar. Het rooster stond op een laptop waardoor iedereen die langskwam direct het personeelsrooster kon zien. Dit was alleen niet de regel in België; het rooster moet geprint aan de muur hangen. Nu ben ik dus een rechtzaak en strafblad rijker in België .

En hoe toen verder? Je focus kwam op het restaurant in Amsterdam te liggen.

Ja, alleen werd veel wel anders. Ik las een rapport dat bijna 70% van de blinden mensen werkloos is en dat de 30% die wel werk heeft onder zijn of haar niveau werkt. Sommige van mijn medewerkers hadden ook rechten of marketing gestudeerd en die werkten dan bij mij. Dus ver onder hun niveau. Ik besefte dat ik ook onderdeel van het probleem was. Daardoor besloot ik om Ctalents op te zetten zodat blinde mensen niet alleen een baan kregen, maar ook echt een carrière konden maken.

“Ik deed toen mee aan allerlei wedstrijden zoals Dare To Have A Dream, etc. Toen kreeg ik er allemaal coaches bij, want ik had eigenlijk geen idee hoe ik daar een businessmodel aan vast kon koppelen. Maar mijn idee was, ik ga carrières realiseren en dat is het detacheringsmodel geworden”

Als je bijvoorbeeld blind bent, dan verwerken je hersenen geen prikkels meer vanuit je ogen. Die brainspace wordt wel gebruikt voor andere zintuigen. Dat doen we bijvoorbeeld bij de politie. Daar hebben we nu de baan audiospecialisten; echt recherchewerk. Onze mensen zijn daar gewoon super-expert in. Omdat ze niet alleen luisteren, maar ook horen wat er zich op de achtergrond afspeelt. Bijvoorbeeld hoeveel mensen er op de achtergrond zijn, is het in Nederland of in het buitenland en of het in een tram of trein is. Dat vind ik een mooi voorbeeld van ‘how to use the talents’.

Zoek je specifieke rollen die beter gedaan kunnen worden door slechtzienden?

Ja, we doen twee dingen. Het voorbeeld van de audio-experts is een voorbeeld van specialistische outperformer werk. Daarnaast hebben we reguliere banen die goed aansluiten bij talenten zoals bijvoorbeeld dove accountants. Die hebben oog voor detail, zijn analytisch en cijfermatig maakt het niet uit dat je niks kan horen. Die doen wel alles binnen de accountantsrol. Maar er is een kleine aanpassing, want normaal neemt de accountant ook de telefoon op. Dove accountants hebben een verder ontwikkeld oog voor detail. Ze hebben superfocuspower, want ze worden niet zo snel afgeleid. Die kunnen lekker door werken. Dat is heel fijn, maar de telefoon gaat hij gewoon never nooit opnemen. Dat moet je dan altijd wel bespreken met de werkgever. Dus dingen werken wel anders.

Maar dat betekent dus wel, dat bijna al het werk toch wel specifiek voor deze mensen is? Dus voor mensen die slechtziend of doof zijn

In 99% van de gevallen is het nodig dat we een aanpassing doen in de reguliere job, die proberen we wel zo te doen dat het in de organisatie niet extra gedoe oplevert. Daarom werken we vooral met corporates en hele grote bedrijven, omdat dan vaak meerdere collega’s hetzelfde werk hebben.

Hoe komen die opdrachten bij jou terecht?

Er zijn verschillende triggers, haakjes waar we op inspelen. Er is wet- en regelgeving wat gaat over de banenafspraken of de quotumwet. Sommige bedrijven hebben daar doelen in. Dus vanuit de banenafspraken kan het. Verder hebben bedrijven social return verplichtingen. In aanbestedingen staat vaak dat je 5% van de omzet maatschappelijk moet besteden of zelfs iemand moet aannemen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Tegenwoordig wordt dat beter gecontroleerd. Sterker nog, je kan er nu ook aanbestedingen mee winnen.

BT Global heeft bijvoorbeeld echt een enorm grote aanbesteding van het ministerie gewonnen. Zij hebben in samenwerking met ons een onderscheidende paragraaf uitgewerkt gericht op social return. Dus dat is een heel mooi vehikel voor onze missie, om daarop aan te haken. Als bedrijven daarmee omzet kunnen genereren kan je elkaar ook weer versterken. Zeker als je echt goede mensen hebt die ook daadwerkelijk goed werk leveren natuurlijk.

Welk dieptepunt of struggle had je?

Ik was eigenlijk al heel lang niet happy en door de reflectie en door een hele goede parkinglot manager die zei dat veel van mijn motivatie voortkwam uit schuldgevoel. Naar aanleiding hiervan ben ik hele goede coaching gaan doen. Dat heeft uiteindelijk ook geleid tot mijn scheiding. Dat klinkt negatief, maar ik had helemaal niet door waar het wrong. Daar stond ik helemaal niet bij stil. Forum hielp me bewust worden.  Ik voel me nu zoveel beter, terwijl mijn bedrijf veel groter is geworden. Ik heb eigenlijk veel meer gezeik in het geheel, maar ik kan het veel beter aan en ik sta veel steviger in mijn schoenen.

Wat was je beweegreden om lid te worden van EO?

Ik sprak Kirsten Goes, ook EO lid. Ik was heel erg aan het groeien en kwam iedere keer met een nieuwe hulpvraag. Ik had een soort Raad van Advies, maar elke keer waren ze een beetje outdated. Tijdens het sparren met Kirsten over hoe ik aan een betere Raad van Advies zou komen, vertelde ze me dat ik dat niet nodig had. “Je hebt EO nodig”.

Dus dat was een heel mooi linkje naar EO. Mijn motivatie was vooral zakelijk, maar ik merk dat ik enorm veel heb aan de persoonlijke ontwikkeling. Die had ik helemaal niet zo bedacht, dat je ook echt bewust de tijd neemt om zelf te reflecteren op alle belangrijke dingen in je leven. Dat je daar elke maand weer met je forum diep op ingaat. Gelijk vanaf dag één dacht ik; wauw, impressive! . Ik ben nu sinds anderhalf jaar lid en zit in forum 13.

Waar mag een EO lid je altijd voor benaderen?

Voor social return verplichtingen. Dan vullen wij hem in. Maar ook als je wil sparren. Ik ben het afgelopen jaar namelijk actief geweest in de impact committee. Samen met Melanie van de Velde (schrijfster van Love your legacy) ben ik heel veel bezig geweest. Ik kom uit de social enterprise wereld, ik ken echt honderden social entrepreneurs in allerlei verschillende sectoren. Dus ik kan je ook daar altijd mee linken, als jij daar geïnspireerd door wil worden. Ik geloof dat als reguliere ondernemers dit een klein beetje incorporeren in de gewone business, dat we als geheel echt hele grote stappen kunnen maken in de wereld.